We're back

Hoi allemaal,

Welkom bij deze voorlopig laatste blog! Nadat we een hele tijd in Nederland koukleumend en opruimend aan het acclimatiseren zijn geweest, zijn we inmiddels weer gewend aan Nederland. Als we terugdenken voelt het nog wel wat onwerkelijk allemaal. Soms worden we wakker en lijkt het alsof we nooit zijn weggeweest, alsof het een grote droom was, en andere momenten voelt het alsof we een deel van onszelf hebben achtergelaten in Australië en een deel van Australië hebben meegenomen. Met ogen die vijf maanden in Australië hebben rondgekeken, ziet Nederland er opeens wel heel anders uit. Daar later meer over, eerst vertellen we nog even hoe we eigenlijk in Nederland zijn gekomen.

In de vorige blog beschreven we hoe we Australië bijna halsoverkop hadden verlaten en hoe dat op het laatste moment toch niet doorging. Kirsten en Charles hadden ons uitgenodigd bij hen te komen wonen, totdat we de mogelijkheid hadden om terug te vliegen. Bij Kirsten en Charles vermaken we ons heel goed. Elke dag als we wakker worden, de gordijnen opentrekken en tussen de vlinders door naar het huis lopen om te ontbijten, voelt het alsof we door het paradijs lopen. De enorme spinnen herinneren ons er dan weer vriendelijk aan dat we toch nog echt op aarde leven. We hebben bijna een week niks over de repatriëringsvluchten van de Bijzondere Bijstand in het Buitenland gehoord, als we opeens binnen twee dagen meerdere mailtjes en smsjes krijgen over eventuele vluchten uit Sydney. Wij hadden ons opgegeven voor een vlucht uit Brisbane, en Sydney is alleen te bereiken met een binnenlandse vlucht, waardoor de situatie complexer wordt, dus we besluiten nog even te wachten. In de media wordt ondertussen gespeculeerd over vluchten vanuit meerdere steden in Australië, waar Brisbane ook onder valt. Tegelijkertijd zien we dat Qatar Airways nog wel vliegt tussen Australië en Nederland en dat de prijs inmiddels ook is gedaald. De BBB zegt nadrukkelijk dat indien het mogelijk is een commerciële vlucht te boeken, we dat moeten doen. We boeken daarom een vlucht voor woensdag 8 april om 21:20. 

Op laatste dag in Australië drinken we´s ochtends een bakje thee met verse watermeloen en een stuk pavlova taart. We krijgen souvenirtjes en een gezonde lunch mee van Kirsten en we maken nog een groepsfoto, maar dan is het echt tijd om te gaan. Onderweg naar Brisbane stoppen we nog een keer bij het strand, om afscheid te nemen van een heel belangrijk deel van onze reis door Australië, de oceaan. Ook stoppen we nog even bij het kantoor van ons baantje, officieel om Debora´s vest op te halen, maar eigenlijk om nog een potje tafeltennis te spelen. Als we erachter komen dat het vliegtuig over drie uur gaat, gaan we toch echt maar naar het vliegveld. De auto kunnen we gelukkig weer verkopen aan degene van wie we de auto gekocht hebben. Op het vliegveld videobellen we met Pia en Paul en laten we ook aan alle anderen weten dat we op het punt staan te vertrekken uit Australië. De eerste vlucht is een nachtvlucht van 15 uur naar Qatar, gelukkig lukt het ons goed om een aantal uur te slapen. We stappen snel over in Qatar en vliegen daarna in 6 uur naar Schiphol. Het is wel ironisch om te zien dat er in het vliegtuig bijna niks te merken is van het virus en iedereen nog net zo krap op elkaar zit en rondloopt als normaal, terwijl we tijdens het uitstappen en bagage ophalen er constant op geattendeerd worden dat we toch wel 1,5 meter afstand moeten houden. Dit laatste is voor ons gelijk een kennismaking met de Nederlandse corona situatie, waar men de restricties heel wat serieuzer neemt dan in Australië. We lopen door de gangen van een bijna uitgestorven Schiphol richting de ontvangsthal, waar de familie en vrienden die toegestaan zijn om te komen, ons staan op te wachten. 

Inmiddels lopen we al weer een hele poos in Nederland rond, in het begin met een dikke trui, maar inmiddels went het al steeds meer.  Soms levert het nog grappige situaties op, wanneer we per ongeluk Engels gaan praten in de supermarkt, wanneer we denken een slang of een kangoeroe te zien in de verte, om er vervolgens achter te komen dat we in Nederland zijn en het gewoon een tak of een hond is. Een voordeel is wel dat we elke spin die we zien in Nederland nu totaal niet meer eng vinden, maar eigenlijk alleen schattig omdat ze zo klein zijn.

Dit is dan bijna het einde van de laatste Australië blog. Het is bizar om te bedenken wat we allemaal gedaan, gezien en gehoord hebben de laatste 5 maanden. Het is ook heel bijzonder door welke omstandigheden we weer naar huis moesten; dat hadden we van te voren natuurlijk niet zien aankomen. We waren nog van plan om een paar weken in Azië door te brengen, misschien nog langs Ethiopië te gaan om familie te bezoeken en in ieder geval nog het noord oosten van Australië te ontdekken. Helaas hebben we dat niet meer kunnen doen, maar ondanks dat zijn we heel blij met wat we wel gedaan hebben. Voor alle nieuwe ervaringen, de surfskills, de verbetering van ons Engels, alle mensen die we hebben leren kennen, alle nieuwe dieren en de natuur die we van onze bucketlist kunnen afstrepen, het bruine kleurtje dat we hebben gekregen (wat zijn mensen in Nederland wit zeg) en voor een goede afloop van de eerste grote reis voor ons allebei. Ze zeggen dat reizen verslavend is, dus wie weet wat er nog allemaal gaat volgen. Wel hebben we besloten toch maar eerst een studie te gaan beginnen of voort te zetten. Tot die tijd kunnen we allebei terugkomen bij het baantje waar we werkten voordat we vertrokken. 

We willen iedereen heel erg bedanken voor het lezen van wat we geschreven hebben de laatste maanden. Uiteraard hebben we lang niet alles kunnen delen, maar het is toch wel een goede impressie geweest. Bedankt ook voor alle lieve, grappige en originele reacties, we vonden het erg leuk om te lezen!

Groetjes,

Debora en Elvira