Zonne-energie vs corona

Liever lezers,

Tussen deze en de vorige blog zit veel tijd. Een hele bijzondere tijd, waarin veel dingen zijn gebeurd, zowel in Nederland als hier in Australië. De laatste weken waren behoorlijk hectisch en we hadden niet zien aankomen dat alles zo snel zou veranderen. In deze blog willen we vertellen hoe we ermee om zijn gegaan en waarom, maar eerst nog even iets over de laatste paar weken. De vorige blog eindigde namelijk met een cliffhanger, omdat we net waren begonnen met een nieuw baantje.

Serious business
Bij het nieuwe bedrijf zitten we al aardig in het ritme. Elke ochtend beginnen we om 10.30 in een heel mooi kantoor, waar we met het team de vorige dag bespreken, tafeltennisen en training krijgen over pitchen, motivatie, zonnepanelen etc. Het team bestaat uit alleen maar backpackers van over de hele wereld. We brengen veel tijd met elkaar door en zijn op die manier heel hecht geworden. Zo hebben we al een week met z'n allen in een villa aan de Gold Coast gezeten (zo'n 80 km ten zuiden van Brisbane) en brengen we regelmatig een vrije avond met elkaar door met het spelen van een tafeltenniscompetitie en spelletjes. Omdat het allemaal backpackers zijn, moet iedereen na een paar maanden helaas weer afscheid nemen om verder te reizen. Elke afscheidsochtend is er een bedompte sfeer omdat er weer een 'familielid' weggaat, maar we zijn ook heel blij dat we zoveel leuke en inspirerende mensen hebben leren kennen (en omdat er afscheidstaart is). 'S middags rijden we rond 2 uur naar het gebied, waar we tot 6 uur langs de deuren gaan om een praatje te maken met rasechte Australiërs. We hoeven gelukkig niks aan de deur te verkopen, maar alleen de informatie te geven aan mensen die geïnteresseerd zijn in zonnepanelen. Australië is misschien wel het beste land ter wereld om zonnepanelen te hebben, omdat het heel zonnig is en de overheid zonne energie behoorlijk subsidiert, waardoor men ze met ongeveer 40% korting kan krijgen. De staat waarin wij verkopen, Queensland, heeft zelfs als bijnaam "the sunshine state". Sommige mensen zijn vriendelijk en nieuwsgierig waar we vandaan komen (ze gokken ons vrijwel altijd op scandinavisch). We hebben al heel wat bijzondere gesprekken gehad, wijntjes, lunch, chocola en koud water aangeboden gekregen en van een oma het nummer van haar kleinzoon gekregen, omdat ze een van ons in de familie wil.

De Duitsers
Twee mensen die wel een bijzonder plekje op onze blog verdienen zijn Pia en Paul (waar we waarschijnlijk onze kinderen naar gaan vernoemen). Een Duits stel dat naast collega's ook medekampeerders zijn. We zitten met z'n vieren op een wat luxere camping inclusief keuken en zwembad. De eerste dagen spelen we na het eten kaartspelletjes, maar al snel koken we regelmatig samen, carpoolen we naar het werk, springen we zowel voor als na het werk met z'n vieren in het zwembad en doen we in het weekend een kringlooptour langs alle kringloopwinkels in de buurt op zoek naar leuke koopjes en opblaasbare dingen of spelletjes voor in het zwembad. Op de camping zijn meestal ook wat andere gasten, die voor een paar nachtjes blijven als tussenstop van hun roadtrip door Australië. De keuken is dan een goede ontmoetingsplek om je verhalen te delen en nieuwe vrienden te maken. Op deze manier hebben we gepensioneerde professoren uit Canada ontmoet, australische aboriginals, backpackende groningers en nog veel meer avonturiers.

Vakantiewerkweek
Tijdens onze eerste officiele week in het bedrijf zijn we met het hele team naar een villa in de Gold Coast gegaan om daar in de buurt te gaan werken. Deze week was zo goed bevallen dat het bedrijf een aantal weken later besluit nog een keer te gaan. Met z'n 14en wonen en werken we een week in een groot huis op 5 minuten lopen van het strand vandaan. 'S ochtends staat er een gedeelte van de groep vroeg op, om te gaan surfen en bodyboarden in de oceaan. 'S avonds spelen we gitaar, zwemmen we in het zwembad en doen we spelletjes. Het team is als een samengestelde, internationale familie en zelfs de mensen die nog maar drie dagen in het bedrijf zijn, voelen zich er al helemaal thuis.

Let the chaos begin
Tijdens deze week groeien het aantal coronabesmettingen, de maatregelen en de angst opeens heel erg snel in Australië. Uit Nederland hadden we wel al het een en ander gehoord over de bizarre situatie, maar in Australië merkten we er tot dan toe weinig van. Vier Franse collega's afkomstig uit Nieuw Caledonië besluiten zo snel mogelijk terug te vliegen, omdat het eiland de grenzen wil sluiten. Twee Belgische collega's hebben ook een ticket geboekt voor over een paar dagen en na lang nadenken, overleggen en informatie opzoeken hebben ook wij besloten eerder naar Nederland terug te gaan. Het was geen makkelijke beslissing, maar het werd wel van alle kanten aanbevolen, omdat we geen idee hebben hoe lang het zal blijven duren en de kans dat we vast zouden komen te zitten in een land dat helemaal stil ligt steeds reeëler wordt als we niet terug zouden gaan. Eerst wilden we een ticket boeken voor over anderhalve week, omdat we nog wat tijd wilden hebben om wat meer van Australië te zien, de auto te verkopen en afscheid te nemen van de mensen en het land. Toen de situatie nog meer tot ons doordrong en nadat we met de andere backpackers en thuis overlegden, leek het echter toch wel slimmer om eerder naar huis te komen. Daarom boeken we op vrijdag een ticket voor de woensdag erop.
Het is jammer dat we zo abrupt moeten stoppen bij dit baantje. Elvira was net teamleider geworden en we hadden meer verantwoordelijkheid gekregen. Ondanks het plotselinge afscheid zijn we super blij dat we al deze mensen hebben leren kennen en een hele mooie tijd hebben gehad met elkaar. Op vrijdagavond is er een afscheidsfeestje, waarbij het zowel heel gezellig als heel verdrietig is. Vier Italiaanse houden niet op met Italiaanse liedjes zingen, die we twee dagen later nog in ons hoofd hebben.

De laatste dagen...
De vier volle dagen dat we nog in het land zijn willen we gebruiken om nog een paar Australië bucketlist dingen te doen, langs te gaan bij Kirsten en Charles en de hoeveelheid spullen ter grootte van de auto weer te reduceren tot twee backpacks. Het voelt heel raar om ongepland in vier dagen afscheid te nemen van een heel bestaan dat we hier hadden opgebouwd. Zaterdag doen we het eerste van de dingen die we echt nog wilden doen, namelijk 15.000 ft hoog met een parachute uit een vliegtuig springen. Deze skydive was iets wat we altijd al hadden willen doen en die dag was de perfecte tijd, omdat het ook voor wat afleiding zorgde van de hectische laatste dagen en de misschien nog onrustigere komende dagen.
Als we zondag naar de kerk willen, blijkt dat vrijwel alle kerken hun deuren hebben gesloten en sommigen online diensten aanbieden. Dit verbaast ons enigszins, omdat er op straat nog weinig aan social distancing wordt gedaan. Op straat en in winkelcentra is het eigenlijk nog even druk als normaal, en ook ouderen lopen nog zonder angst middenin een drukke supermarkt. Maandag doen we ook nog een hele gave jetski tocht in de buurt van Fraser Island. Normaal gesproken gaan er zo'n 6 jetskies mee, maar omdat er nu natuurlijk veel minder belangstelling is, zijn alleen de begeleider en wij tweeën er. Met de jetski bezoeken we een klein eilandje, waar het er sprookjesachtig mooi uitziet. Een eindje verderop seint de begeleider dat we moeten stoppen. Er komen namelijk twee zeekoeien op ons af gezwommen. Een moeder en kalf zwemmen nieuwsgierig een paar rondjes om ons heen. Later op de dag horen we dat Etihad, een van de weinige vliegmaatschappijen die nog vliegt naar Australië en de maatschappij waar wij een ticket hadden geboekt, vanaf woensdag hoogswaarschijnlijk alle vluchten gaat cancelen. Omdat wij precies woensdag vliegen, gaan we snel naar andere tickets kijken om er vervolgens achter te komen dat het bijna onmogelijk is nog een ticket te boeken. De prijzen zijn ernorm gestegen; voor de vluchten die nog gaan heb je een gezondsheidverklaring nodig die heel lastig te krijgen is, daarnaast duren die vluchten 40 tot 50 uur inclusief overstaptijd en we willen niet het risico lopen vast te zitten op een vluchthaven in Azië omdat de rest van de reis gecanceld is.

... of toch niet

Dinsdagochtend vroeg krijgen we de bevestiging dat de vlucht inderdaad is gecanceld. We overleggen met andere Nederlanders, van wie de reis ook is gecanceld en schrijven ons in op de website van bijzondere bijstand in het buitenland. (Pas op, hier komt een wikipediawaardige zin:) Dit is een initiatief van de Nederlandse regering in samenwerking met vliegtuigmaatschappijen en verzekeraars om gestrandde reizigers terug te halen naar nederland met zogenaamde repatriëringsvluchten. Die ochtend rijden we weer terug naar Brisbane. De eerste paar uur zijn we wel wat gestrest, maar na een tijdje accepteren we het gewoon en kunnen we ook wel de positieve kant ervan in zien. Gerepatrieerd worden lijkt ons een hele gave ervaring (stel je voor dat je met alleen maar Nederlanders in een KLM vliegtuig zit en door de overheid wordt opgehaald uit Australië) en we hoeven in ieder geval niet meer gestrest naar andere tickets te kijken, want die zijn er toch niet meer. Daarnaast hebben we in Australië nog veel ruimte en vrijheid, terwijl we in Nederland tussen vier muren zouden moeten re-integreren in het gezinsleven. Die avond zouden we bij Kirsten en Charles gaan eten. We weten niet of dat zo'n goed idee is, omdat we hen niet willen besmetten. Daarom bellen we hen op om te overleggen en te vragen hoe zij erover denken. Kirsten en Charles geven aan niet bang te zijn, op God te vertrouwen en ze willen heel graag dat we toch langskomen die avond. Als we aan hen de situatie uitleggen over de telefoon, zeggen ze dat we altijd bij hen mogen blijven voor zo lang we willen. "A home away from home" noemen ze het zelf. Daarom rijden we die middag weer naar Pomona, waar Kirsten en Charles wonen.

En nu
Inmiddels zijn we al 6 dagen bij Kirsten en Charles en het is hier echt heel fijn. We hebben ons eigen mooie huisje op een nog mooier plekje. We wonen op een afgelegen plek, tussen bossen en groene heuvels vol wallibies, kaketoes en heel veel vlinders. 's Ochtends helpen we Kirsten bij het schoonmaken of Charles met klusjes in de tuin. De rest van de dag vermaken we ons ook wel. We hebben genoeg boeken en spelletjes, en er staat zelfs een oude dvdspeler in ons huisje. Een gitaar en een piano helpen ook tegen de verveling. In overleg met Kirsten en Charles hebben we besloten niet naar drukke plekken te gaan, maar bijvoorbeeld surfen op het strand of watervallen bezoeken in het bos kan nog wel gewoon. Het eten dat we van hen krijgen is beter dan in een sterrenrestaurant, dus we moeten wel genoeg blijven surfen en wandelen om niet te dik te worden.

Op deze manier wachten we meer nieuws af. Hoewel we er in het begin ervan baalden dat we niet meer zo snel naar Nederland zouden kunnen, genieten we hier nu enorm van deze plek en hoeft de regering wat ons betreft niet zoveel haast te maken. We zijn heel erg dankbaar tegenover God, dat Hij zo goed voor ons zorgt, en Kirsten & Charles voor het feit dat ze ons zo gastvrij en lief opvangen. We vertrouwen erop dat het goedkomt en dat we binnenkort meer horen over wat er gaat gebeuren. In de tussentijd denken we ook aan iedereen in Nederland; als we de verhalen horen en het nieuws lezen kunnen we het bijna niet geloven hoe heftig en ernstig het is.
We hopen iedereen weer een beetje gerustgesteld te hebben en we houden jullie op de hoogte!

Liefs,

Debora en Elvira