Kanoën, slangen en onbeperkt bosbessen

Hoi lieve vrienden en familie,

Na bijna drie maanden in Australië kunnen we wel zeggen dat we al echt lang weg zijn. Het is interessant om te merken hoe we veranderd zijn de afgelopen tijd. Zo hebben we zowel bewust als onbewust bepaalde gewoontes overgenomen van Australiërs en van elkaar. Een van die dingen is bijvoorbeeld op blote voeten lopen. Hier heeft namelijk bijna de helft van de mensen vrijwel nooit schoenen aan, en hoewel we in het begin nog een beetje terughoudend waren, hobbelen we nu zonder probleem bare feet door de supermarkt, over bergweggetjes of (met iets meer haast) over gloeiend heet asfalt. Het nadeel van gewenning is wel dat sommige bijzondere en mooie dingen niet meer opvallen, zoals de papegaaien die overvliegen, de gastvrijheid en gulheid van Australiërs die we ontmoeten en de zon die elke dag schijnt. Gewenning is wel weer positief in het geval van insecten en spinnen die minimaal 5 keer zo groot zijn als in Nederland, daar kunnen we ondertussen al veel beter mee omgaan.
 
Kanotrip
Toen we de vorige blog schreven waren we net ingetrokken in een Bed & Breakfast. We hebben het daar enorm naar ons zin, zeker omdat de eigenaar en zijn vrouw, Steve en Veronica, hele aardige en grappige mensen zijn met wie we niet uitgepraat raken. Naarmate de Australische schoolvakantie vordert, wordt het rustiger in het B&B en hoeven we steeds minder te helpen, waardoor er genoeg tijd is om andere dingen te doen. Zo kijken we Frozen 2 in de bioscoop en zwemmen we in het donker in het zwembad, terwijl er vleerhonden met een spanwijdte van 1.5 meter gevaarlijk laag overvliegen. Op een dag vraagt Steve of we het leuk zouden vinden om een kanotocht te maken over de Noosa rivier door een nationaal park in de buurt. Nog niet zo goed wetend wat de bedoeling is, zeggen we dat het ons wel leuk lijkt en meteen begint Steve alles voor ons te regelen en ons mentaal voor te bereiden. De kanotocht blijkt namelijk drie dagen lang te zijn en het is de bedoeling dat we overnachten in het bos naast de rivier. We halen een kano op bij een vriend van Steve, doen nog wat boodschappen en we worden nog geen twee dagen later om 6 uur 's ochtends afgezet aan het begin van de river. Naast de rivier zijn een aantal kampeerplekken die je van tevoren kunt reserveren en er is maar plaats voor 1 tent. Normaal gesproken gaat men de eerste dag naar een van de eerste kampeerplekken, om de tweede of derde dag naar het einde van de river te kanoën. Maar omdat wij alles op het laatste moment hadden geregeld, kunnen we alleen nog maar op plek 13 overnachten, wat eigenlijk al bijna het einde van de rivier is en geschat op ongeveer 10 uur kanoën. Een flinke uitdaging op de eerste dag dus, zeker omdat we beide weinig kano ervaring hebben. In het begin gaan we dan ook zigzaggend over de rivier, maar hoe verder we komen hoe beter het gaat. We komen steeds minder mensen tegen en steeds meer zeearenden en ijsvogels. De rivier is theekleurig, wat door bepaalde stoffen uit de eucalyptusbomen komt, dus het water is wel zo schoon dat we het kunnen drinken. Een tijd geleden heeft een gedeelte van het bos in de brand gestaan, maar we zien toch al veel groene plantjes door de aslaag naar boven komen en boven de zwartgeblakerde stammen groeien de bomen gewoon weer verder. Na 9 uur peddelen komen we eindelijk aan op kampeerplek 13. We springen nog even het water in, zetten de tenten op en slapen vervolgens bijna 12 uur achter elkaar. Omdat er onweer is opgegeven voor overdag en we wel van wat avontuur houden besluiten we de terugtocht 's nachts te doen. We vertrekken om 3 uur met veel te weinig nachtrust. Er liepen namelijk allemaal dieren rond onze tent, waardoor we niet heel relaxed hebben geslapen. Gelukkig houdt de adrenaline ons wel wakker terwijl we in het donker over het spiegelgladde water glijden. Boven het wateroppervlak zweven allemaal mistbanken, wat er voor zorgt dat het nog wat sprookjesachtiger voelt. Aan het begin van de ochtend komen we aan bij een groot meer. Als we deze overgestoken hebben zouden we bij het eindpunt zijn. Het enige probleem is dat de wind flink is opgestoken, waardoor het haast onmogelijk wordt om zonder om te slaan de overkant te bereiken. Aangezien het meer maar tot onze knieën diep is, besluiten we maar te gaan lopen en de kano mee te slepen. Uiteindelijk lopen we twee uur lang door het meer. De golven en stroming zorgen ervoor dat we de bodem niet zo goed kunnen zien, waardoor een rog de ongelukkige ervaring had onder de voet gelopen te worden door Elvira. We hebben tijdens die twee uur door het water ploeteren zovaak gedacht dat het einde net om de hoek zou zijn, dat we het bijna niet meer geloven als we het eindpunt eindelijk zien. We zijn zo moe dat we allebei binnen een paar minuten in slaap vallen op het parkeerterrein bij het strandje. We worden pas weer wakker als Steve ons komt ophalen. Hij moet flinkt lachen als hij ons zo aantreft, maar is ook wel heel trots dat het ons is gelukt, zeker als we in de auto enthousiast alle verhalen vertellen.

Coffs Harbour
We blijven nog vier dagen in de bed en breakfast om bij te komen. We hoeven niet meer te helpen met schoonmaken en doen voor de rest dan ook helemaal niks, behalve af en toe in het zwembad springen en soms een spelletje. 'You guys are either extremely active or doing nothing at all, right!' Zegt Steve lachend als hij ons weer eens bankhangend aantreft op precies dezelfde plek waar hij ons 12 uur geleden voor het laatst had gezien. 
We nemen uiteraard ook nog even uitgebreid afscheid van Kirsten en Charles, die de afgelopen twee maanden gedaan hebben alsof ze onze pleegouders waren en het ook maar niks vinden dat we nu echt weg gaan.
Verdeelt over twee dagen rijden we naar Coffs Harbour, zo'n 500 km naar het zuiden. Op dag twee begint het opeens behoorlijk te regenen en het stopt voorlopig ook niet, waardoor sommige wegen en natuurgebieden opeens overstroomt zijn. Gelukkig hebben we geen last van de hagel, die in sommige gebieden van New South Wales wel treft. Er blijken rondom Coffs Harbour veel velden met bosbesstruiken te zijn, waar je makkelijk kan werken. We plukken een paar dagen bosbessen, maar helaas is het heel lastig om wat geld te sparen op deze manier. Het voordeel van bosbessen plukken is wel dat je ze onbeperkt kan eten, waardoor we na een week de aanbevolen hoeveelheid fruit voor zeker de komende twee maanden ophebben. Gedurende de tijd dat we in Coffs Harbour zijn, zwemmen we uiteraard ook verschillende keren in de oceaan, maar het water is hier wel een stuk wilder. Elke golf komt als een muur van een paar meter hoog op je af en in sommige gevallen is het slim om eronder door te duiken. We hebben allebei al een paar keer een verkeerde inschatting gemaakt, waardoor we meegesleurd door de golf drie onderwater salto's maakten en gedesoriënteerd 20 meter verderop weer boven water kwamen. Gelukkig is er altijd een strandwacht aanwezig en schrikken de Australiërs zelf ook niet terug van wat wild water. Net zoals men in Nederland fietsend wordt groot gebracht, worden de kinderen hier opgevoed op een surfplank in de golven. Fietsen mag dan praktischer zijn, surfen is toch veel gaver.
Ook hier leren we weer een aantal hele aardige mensen kennen in de kerk. Na de dienst staan er tafels vol lekkere broodjes, koekjes en vers fruit. We gaan zelfs nog een keer uiteten met een aantal mensen uit de kerk, en leren op die manier weer heel wat mensen kennen.

Watervallen
We proberen nog zo veel mogelijk van de omgeving te zien en rijden op een dag dus het bos in. Na ongeveer een uur rijden over onverharde wegen met overhangende takken, komen we bij een kleine parkeerplaats, waar een wandelroute naar de Banglore watervallen begint. Het is allemaal nog veel mooier dan verwacht, zeker omdat we kunnen zwemmen in het heldere water bij de watervallen. Op de terugweg loopt Debora voorop en uiteraard op blote voeten, totdat er op het bospaadje opeens een zwarte adder ligt van ongeveer 1,5 meter lang. Hij schiet snel weg, maar wel genoeg reden om Elvira, die natuurlijk hoopt op nog een slang, voorop te laten lopen met schoenen aan. We hebben geluk, want niet veel later ligt er een python op de weg. Helaas niet giftig, maar wel net zo interessant, omdat hij geen haast had en we dus heel dichtbij konden komen.

Nadat we gestopt zijn bij de blueberries hebben we een aantal sollicitaties verstuurd. Na een sollicitatiegesprek zijn we aangenomen en kunnen we aan de slag als salesmedewerker bij een bedrijf dat zonnepanelen verkoopt. We weten nog niet precies wat het allemaal inhoudt, maar het is in ieder geval heel interessant en absoluut een nieuwe uitdaging. Zeker omdat we de komende tijd ook trainingen krijgen en er best wel veel individuele aandacht is, gericht op persoonlijke ontwikkeling. We houden jullie op de hoogte en weer bedankt voor het lezen! :)

Groetjes,

Debora en Elvira