Een warm kerstgevoel

Hoi vrienden, familie en nieuwsgierigen,

Schrik niet, dit is de langste blog die we geschreven hebben. Het is lang geleden dat de laatste blog online kwam, dus we kunnen jullie weer veel vertellen. 

Renovatie spookhuis
Nadat we nog een paar dagen van de omgeving hebben genoten, door te wandelen langs de kust (zeeschildpadden te spotten) en heel veel in de oceaan te zwemmen, spreken we een man, Adam, die hulp nodig heeft bij het renoveren van een huis in een van de rijke buitenwijken van Brisbane. Als we aangeven dat we in de buurt willen gaan kamperen, biedt hij aan dat we wel in het huis kunnen slapen. Dat vinden we een prima idee, dus na ongeveer 1,5 uur rijden komen we in het donker bij een enorm leegstaand huis aan. Het eerste waar onze zaklamp op valt is een gigantische spin. Het feit dat er geen stroom op de verlichting zit maakt het geheel nog wat spookhuisachtiger. Toch wel heel benieuwd verkennen we het dolhof aan donkere kamers en rollen we onze swags uit ('s ochtends blijkt dat in de keuken te zijn), om vervolgens heerlijk te gaan slapen.
De volgende ochtend om 7 uur beginnen we te werken, samen met een Somalische (Abdi) en een Canadese jongen (Danny) en Adam die af en toe even langskomt. We werken met schuurapparaten, behangstomers en klimmen zo vaak de ladders op en af dat we er spierpijn van krijgen. In totaal werken we zes dagen en wonen we letterlijk op 't werk. In de pauze's krijgen we pizza of Somalisch eten, terwijl we de jongens nog wat Nederlands proberen bij te brengen. Als Abdi ons vertelt dat Holland in Somalië bekend staat als Home Of Long Life And Never Die is de cultuuruitwisseling compleet. Rond vier uur gaat iedereen weg en hebben we het enorme huis weer voor onszelf.
​​​​​​​​​​​​​​Als we op een avond oerhollandse vegetarische hutspot klaarmaken op ons gasstelletje komt de huisbaas langs. "So this is how backpackers live," zegt hij. Als een echte Australiër (en dus een echte vleesliefhebber) lacht hij ons flink uit en zegt medelijdend dat avondeten zonder vlees echt niet kan. De volgende dag geeft hij een groot stuk coral trout, een vis uit het great barrier reef, en een paar biertjes. Vis klaarmaken op een campinggasstelletje op de grond is een hele uitdaging maar vegetarisch eten voor een paar dagen maakt vis hoe dan ook extra lekker.

House sitting
​​​​​​​​​​​​​​Na 6 lange dagen hard werken hebben we weer aardig wat geld verzameld en ervaring opgedaan (vanaf de zomer zijn we in te huren voor al uw verbouwingen en klussen) en gaan we door naar de volgende bestemming. De zoon van Kirsten en Charles, de mensen die we in de kerk hadden leren kennen, gaat een week op vakantie en heeft aan ons gevraagd of we op zijn huis en de dieren willen passen. Het is een groot vrijstaand huis, waar we heerlijk een weekje vakantie vieren. Elke ochtend zorgen we voor de dieren, onder andere dwergkoeien, kippen, eenden en een hele lieve hond. 

Kerst
​​​​​​​​​​​​​​Op eerste kerstdag lunchen we heel uitgebreid bij Kirsten en Charles, samen met hun twee dochters en nog wat mensen uit de kerk, die anders alleen zouden zijn. Een supermooi initiatief en het is ook ontzettend gezellig. Aan tafel speelt Charles gewoon lekker gitaar en iedereen die wil, zingt gezellig mee. Naast de regen die er die dag valt, waarvan zo'n 20 keer gezegd is dat het zeker het beste cadeautje is dat we hadden kunnen wensen, krijgen we ook nog kerstcadeautjes van Charles en Kirsten. 
​​​​​​​​​​​​​​De tweede kerstdag besteden we dobberend op een riviertje in de buurt. We kunnen de kajak die in de schuur ligt gebruiken, maar alleen als we een aanhanger regelen om hem te vervoeren. Dat vinden we teveel moeite dus schaffen we twee luchtbedden aan en krijgen we spierballen van het liggend peddelen. We hebben ze aangeschaft voor een onbepaald aantal keren gebruik, omdat je bij luchtbedden nooit weet hoe snel ze lek gaan. Een stukje ondiepe stroomversnelling pakken we desalniettemin uiteraard even mee, ondanks dat de luchtbedden over de bodem schrapen. Een stuk verderop spotten we een touw dat hangt aan een boom langs de kant. Als je van zo hoog mogelijk gaat, val je boven het water een meter of vier naar beneden.

Op de radio
Als we op een avond een kerstmarkt bezoeken, raken we aan de praat met wat mensen achter een kraampje. Opeens vraagt een van de mannen of hij ons misschien mag interviewen voor op de radio. Een beetje geschokt kijken we elkaar een paar seconden twijfelend aan. Dan begint de man met opnemen en kunnen we er niet meer onderuit. Gelukkig zijn de vragen die hij stelt niet zo moeilijk en zijn we inmiddels al redelijk gewend aan het soepel antwoord geven op z'n Australisch Engels. Helaas (misschien gelukkig) kunnen we het niet terugluisteren, dus we zullen nooit precies weten hoe we hebben geklonken. 

De rest van de week maken we optimaal gebruik van de keuken, door onder andere appeltaart te bakken en te ontbijten met banaanpannenkoeken. Na een week komt het gezin weer terug van vakantie, en nemen we met pijn in ons hart afscheid van het huis en de dieren. Eenmaal weer terug op de camping hebben we alsnog genoeg te doen. De bergen in de buurt blijken goed beklimbaar te zijn, dus soms staan we 's ochtends vroeg op om er eentje op te klauteren. Ook werken we af en toe een paar uur in een 4-sterren Bed&Breakfast in de buurt, waar we via via terecht zijn gekomen. De eerste drie dagen werken we voor geld, maar inmiddels hebben we een eigen kamer gekregen en werken we voor de overnachting.​​​

Oud en nieuw
​​​​​​​​​​​​​​Oudjaarsavond besteden we met een groep jongeren uit de omliggende kerken op het strand. We drijven op ons luchtbed op het water tot zonsondergang, zingen rondom een fakkel (wat eigenlijk een kampvuur had moeten zijn, maar dat is absoluut niet toegestaan met de droogte) en halen pizza. Omdat we niet zo gewend zijn aan laat gaan slapen, worden we om half 10 zo moe, dat we maar terug gaan. We hebben nog wel gewacht tot 12 uur, maar een kwartier daarna lagen we al lekker te slapen. Kerst in het warme weer is bijzonder, maar een compleet vuurwerkloos oudjaarsavond op het strand voelt helemaal raar.

Dom
In de blogs die we schrijven, proberen we een zo goed mogelijk beeld te creëren van wat we hier doen en meemaken. Vaak zijn het geslaagde verhalen, maar het loopt zeker niet altijd op rolletjes, vooral omdat we soms best wel domme fouten maken. We hebben sinds het begin van de reis een lijst bijgehouden van alle dingen waar we niet zo goed over hadden nagedacht. Inmiddels staan er al zo'n 20 gebeurtenissen op, zoals per ongeluk een mes meenemen door de douane, portemonnee laten liggen bij de supermarkt, autodeur op slot gooien terwijl beide sleutels in de auto liggen en hebben we bijna alles wat we mee hebben al een keer op het dak van de auto laten liggen tijdens het wegrijden. Zelfs een keer een zwembroekje, die we pas een halfuur nadat we wegreden ontdekten achter een ruitenwisser.
​​​​​​​​​​​​​​Veel meer zullen we niet noemen om jullie niet te ongerust te maken, maar één ding was toch wel het toppunt: er pas na een halve minuut achterkomen dat je per ongeluk een broekzaktelefoontje naar het Australische noodnummer 0000 doet. Toen Debora erachter kwam dat een medewerker van de alarmcentrale vroeg wat er was gebeurd, zei ze "it was an accident" wat niet het slimste is om te zeggen maar gelukkig hebben ze nog net geen ambulance op weg gestuurd.

Ten slotte

De laatste dagen hebben we ook zeker niet stilgezeten. We hebben sinds nieuwjaar bijvoorbeeld al aardig wat uurtjes in zee gezwommen. Gisteren namen we de duikbril mee en hebben we gezwommen tussen scholen vissen. Daarna doken we het zwembad in bij de Bed & Breakfast en zijn erin gebleven tot de zon helemaal onder was.

We horen trouwens veel nieuwsberichten uit Nederland over de bosbranden in Australië, die erger zijn dan ooit. Wij zitten zo'n 1500 kilometer ten noorden van het meest getroffen gebied, dus we merken er niet heel veel van, behalve dat het hier het gespreksonderwerp van de dag is. We zijn ongepland lang in deze regio gebleven, omdat we telkens weer uitgenodigd worden bij mensen of iets nieuws ontdekken als we net van plan zijn verder te rijden. Hoe gastvrij mensen hier zijn is echt ongekend en heel erg inspirerend. Ondanks het feit dat we hier zoveel gave mensen hebben leren kennen, missen we de lange autoritten wel een beetje en moeten we niet vergeten dat er nog genoeg te zien is in Australië. Het wordt dus weer tijd om de komende weken een nieuwe plek op te zoeken!

Als jullie helemaal tot hier zijn gekomen: bedankt weer voor het lezen! :)

Groetjes,

Debora en Elvira