Rondsjezen met onze ford en zeker geen zontekort

Hallo allemaal!

Weer een nieuwe blog uit Australië! Gelukkig zijn we nog niet verdampt in de hitte, al komt het soms wel in de buurt. De laatste blog was geëindigd op de uienboerderij. Daar zijn we nog een halve week gebleven, om vervolgens afscheid te nemen van de leuke mensen die we daar hebben leren kennen. Inmiddels blijkt dat de rondreis door Australië ook een snelcursus is in afscheid nemen van plekken en mensen die we net een beetje hebben leren kennen, dat komt vast nog van pas tijdens de rest van ons leven.

Nieuwe blauwe vriend

Na dit afscheid zijn we het weekend van 24 november naar Brisbane gereisd. We besluiten daar een auto te kopen en die dinsdag mogen we onszelf de trotse eigenaren noemen van een blauwe (volgens de registratie groene, maar bij de foto's kan je zelf een conclusie trekken) Ford Festiva uit 1994, een automaat met nog maar 75000 km op de teller. We verwachten dat het aan de andere kant van de weg rijden met het stuur rechts een flinke uitdaging wordt, maar dat valt reuze mee. Impulsief besluiten we diezelfde dag nog twee tweedehands swags aan te schaffen. Dat zijn eenpersoons tentjes inclusief matras, die je met een paar stokken vastzet en ook weer op kan rollen, ideaal dus om mee rond te reizen. 

Met een gitaar, twee swags, twee backpacks en een watertank zit ons autootje lekker volgeladen en gaan we op weg. In de auto testen we onze geografische kennis door een setje van 50 quizvragen uit te spelen. En daarna nog drie keer. Hierdoor kunnen op een gegeven moment aan de hand van het antwoord de hele vraag opnoemen. In ieder geval weten we nu waar de eilanden van Zanzibar liggen, in welk land de Paricutín vulkaan te vinden is en hebben we heel veel lol in de auto.

Campingleven

Australië is het perfecte land om te kamperen. Op veel plekken kan het gratis en is er in ieder geval een wc te vinden. Voor douchevoorzieningen moet je meestal wel wat betalen. Doormiddel van een handige app kunnen we precies zien waar welke campings met welke voorzieningen zijn.
We worden zo onderhand ook expert in het leven als reizigers. Gratis camping dus, douchen bij het strand en op het heetste uur van de dag in de McDonalds een ijsje eten, terwijl onze mobieltjes opladen. 'S avonds maakt Elvira met veel plezier het avondeten op een campinggasstelletje klaar, terwijl Debora voor de sfeer zorgt door gitaar te spelen. We eten elke ochtend onze geliefde havermoutpap en 's avonds te vaak risotto. Zodra we een gasfles in gebruik nemen, krijgt hij een naam en een gezichtje om te voorkomen dat we ze door elkaar halen. Kevin heeft zijn plicht al voldaan en we zijn net met Barbara begonnen.

Het gebied waar we doorheen reizen is weer helemaal anders dan waar we eerst zaten. Een camping waar we wat langer blijven ligt in een tropisch bos. 'S ochtends worden we wakker van het gekrijs van kaketoes en parkieten, uit het toiletgebouw komt 's avonds een slang kruipen en tijdens het tandenpoetsen kijken we naar een spin die een schorpioen opeet. Zulke momenten bevestigen wel weer dat we echt in Australie zijn. 

Lokale mensen

Op zondag gaan we naar een lokale kerk, die we getipt hebben gekregen van een vriendin van Debora. Het blijkt een kerkje te zijn met ongeveer 20, wat oudere mensen. Het is echt een ontzettend leuke kerk vol met lieve mensen, waar we ons meteen helemaal welkom voelen. Na de dienst krijgen we een pak koekjes in handen geduwd en geeft bijna elk gemeentelid nog even advies over waar we eventueel nog werk zouden kunnen vinden.
De volgende ochtend krijgen we een sms'je van het muziekduo uit de kerk, met de vraag of we zin hebben om bij hen te komen lunchen. Na een half uur over slingerweggetjes door de heuvels rijden, komen we bij het huis aan. Het is echt geweldig om bij dit op Elly & Rikkert lijkende stel op bezoek te zijn. Ze hebben zo'n 40 jaar geleden hun eigen huis gebouwd op een enorm stuk heuvelachtig land. Door de tuin hoppen walibi's en verderop staat een paard te grazen dat ooit is komen aanlopen over het wildrooster heen en sindsdien is gebleven. We krijgen een korte rondleiding door de tuin vol met mango- en papayabomen, ananasplanten en nog allerlei soorten groenten. Binnen eten we zelfgemaakt brood, kwark, salade, kaas en typisch Australisch broodbeleg, terwijl we praten over Australische en Nederlandse gewoontes, kerk, opvoeding en werk. Na het eten drinken we nog thee met melk en worden we volgestopt met chocolaatjes. Ook geven ze ons nog even les in de essentiële Australische dialectwoorden en krijgen we eindelijk antwoord op de vraag hoe we moeten reageren op 'how are you'. Hier is dat namelijk een hele normale groet, zoals in Nederland 'hallo'. Het is toch wel fijn om een standaardantwoord te hebben om te reageren op de kassière of een willekeurige voorbijganger. Ruim vier uur later stappen we weer de auto in, verbaasd dat de auto nog niet gesmolten is, en super blij dat we deze mensen hebben leren kennen.

Haaienalarm

We hebben de afgelopen weken ook een nieuwe hobby ontwikkeld: in de oceaan zwemmen. Elke dag is het zwemmen weer heel anders. De ene dag zijn er gigantische golven die je meters van de grond af tillen, perfect om op te bodyboarden (surfen gaan we binnenkort ook proberen). Op zo'n dag worden er soms wel 4 reddingsacties uitgevoerd door de kustwacht. De volgende dag kan het water heel rustig zijn en voelt het bijna alsof we in Nederland op het strand zitten, ware het niet dat het water hier veel helderder is en je daardoor af en toe vissen van 40 cm langs ziet zwemmen. Terwijl we lekker diep in de zee zwemmen, schreeuwt een Australier voor de grap naar ons dat er haaien zitten, om ons vervolgens semigerust te stellen door te zeggen dat ze niet in deze baai, maar een paar honderd meter verderop zwemmen. Er zijn overigens gelukkig netten tussen boeien gespand die de haaien tegen zouden moeten houden. Een andere Australiër vertelde ons dat hij tijdens het speervissen verderop tussen de haaien zwom en moest opletten dat ze niet zijn vissen stalen.

Na een paar weken lekker rondreizen zijn we wel weer toe aan structuur in de vorm van een baantje. Door behulpzame mensen die we ontmoet hebben, is de kans dat we binnenkort iets vinden wel een stuk groter. We worden overigens heel erg blij van alle lieve berichtjes en foto's uit Nederland, dus bedankt daarvoor! :)

We houden jullie op de hoogte!

Liefs,

Debora en Elvira